Μας έτυχε πολλές φορές όλους τους εκπαιδευτικούς νομίζω να μας φέρουν σε ένα στενωπό και δίλημμα η νοοτροπία πολλών κακών μαθητών από τη μια, που επιστρατεύουν στο τέλος της χρονιάς συγγενείς και φίλους, για να μας επηρεάσουν να τους περάσουμε στην άλλη τάξη, εντελώς αντιδεοντολογικά — εφόσον δεν άνοιξαν βιβλίο όλο το χρόνο και ήταν επί πλέον και ταραξίες — και από την άλλη η συνείδησή μας, το δίκιο και οι νόμοι περί προαγωγής των μαθητών, που αντιτάσσονται σ΄αυτή τους την απαίτηση.
Αυτή η σύγκρουση είναι οδυνηρή και πολύ ψυχοφθόρα βέβαια.
Με απαιτητική την ανάγκη να αποφασίσει ο εκπαιδευτικός.

Τι θα πρέπει να κάνει τότε ο δάσκαλος;

Σε τέτοιο δίλημμα θεωρούμε ότι έφερε ο Νίκος Ρωμανός την Πολιτεία, την οποία είδαμε να προσεγγίζει την περίπτωσή του με ευαισθησία και διάκριση.
Ταπεινά τη συγχαίρουμε και την ευχαριστούμε.
Από εδώ και πέρα παρακολουθούμε κι εμείς όλοι την εξέλιξη του Νίκου μέσα από όποιες σχετικές ειδήσεις, όσο θα τον παρακολουθεί και η Πολιτεία με το βραχιολάκι.

Θα θέλαμε να εκτιμήσει ο Νίκος τη συγκατάβαση της Πολιτείας και να φανεί συνεπής και υπεύθυνος.

Είναι δικαιολογημένη όμως εδώ μια απορία μας νομίζω: πού ήταν κατά την τριετία που τον είχαν χάσει οι γονείς του ο Νίκος;
Και μια ανησυχία όλων μας επίσης δικαιολογημένη νομίζω: μήπως πάει στο κενό αυτή η ενέργεια της Πολιτείας και ακολουθήσει και δεύτερη εξαφάνιση του Νίκου, μόλις αναρρώσει, δίνοντας συνέχεια στην περιπέτεια και του ίδιου και όσων τον αγαπούν;

Ας ακούσει όμως τώρα που ικανοποιήθηκε εν μέρει το αίτημά του και τη φωνή του Χριστού, ο οποίος είναι ο κατ΄εξοχήν φίλος του και που είπε και στον παραλυτικό, ο οποίος διαφαίνεται στα ευαγγέλια ότι δεν είχε πολύ καθαρό κι αυτός το ηθικό του μητρώο:” Παιδί μου τώρα είσαι υγιής. Πρόσεξε να μην αμαρτήσεις και ξανάρθεις στα ίδια και χειρότερα”.

Όπως και εκείνοι που ευθύνονται για την κατάντια του Νίκου ας αναλογιστούν τι σημαίνει να βάζεις στοίχημα ή δόλωμα μια ανύποπτη παιδική κάποτε αθώα ψυχή, που ζήτησε ίσως κοντά τους ασφάλεια και καταφύγιο.

Κι αυτοί δεν είναι ασφαλώς οι ”μπάτσοι” ή ο ένας ο ”μπάτσος”, όπως ακούστηκε από διάφορες φωνές.
Τους οποίους ορμούμε να τους σταυρώσουμε ανέντιμα και ανελέητα για την όποια ατυχία ή έστω εσφαλμένη, ασυνείδητη όμως σίγουρα, αντιμετώπιση κάποιας περίπτωσης από μέρους τους.
Και πρώτα τα Μ.Μ.Ε που καταφέρονται άδικα πολλές φορές και με θρασυδειλία σε βάρος τους.
Γιατί έμμεσα πλην σαφώς με τον τρόπο που παρουσίασαν προχθές τουλάχιστον ορισμένες ειδήσεις εισπράξαμε το μήνυμα ότι οι αστυνομικοί είναι υποχρεωμένοι να πέφτουν με σπουδή και αυταπάρνηση στη φωτιά του καθήκοντος, με δεμένα ωστόσο τα χέρια τους, κι εμείς να έχουμε άλλο καθήκον, να προσπαθούμε να τους βρούμε παρατυπία, για να το παρουσιάσουμε ως είδηση και να καταξιωθούμε οι ίδιοι .
Ή όταν στήνονται οδομαχίες, οι αστυνομικοί θα πρέπει να αψηφούν τον κίνδυνο και να φέρονται συγχρόνως με το γάντι στους κουκουλοφόρους.
Γίνεται αυτό, βρε παιδιά;
Κι εμείς που τα λέμε αυτά, θα τα κάναμε;
Ή έτσι τα λέμε, επειδή είμαστε άνετοι στην πολυθρόνα μας, εξ αιτίας της δικής τους ωστόσο έκθεσης όλη την ώρα στο θάνατο και στη θυσία;
Και με ποιο αντάλλαγμα;
Να έχουν από πάνω τους και την κατακραυγή μας;

Χώρια που τα νέα παιδιά τούς μισούν και δεν τους αναγνωρίζουν, γιατί τους τρελαίνει η σκέψη της έννομης τάξης.
Που αν δεν υπήρχαν οι ”μπάτσοι”, όπως υποτιμητικά τους λένε στη γλώσσα την αργκό και δεν ριψοκινδύνευαν αυτοί κάθε στιγμή , θα έπρεπε όλοι να είχαμε τρέξει στα βουνά και τα κρησφύγετα, για να φυλαχτούμε από τα αγρίμια της πολιτισμένης κατά τα άλλα κοινωνίας μας, τα οποία αποδείχτηκε τόσες φορές ότι είναι πιο ανήμερα και από τα άλογα άγρια θηρία.

Θα ήταν άδικο άραγε να πιστέψουμε ότι αυτό το φρόνημα το καλλιεργούν και αντιπολιτευτικοί κύκλοι;
Με την παρέλαση υπεύθυνων προσώπων προχθές στη Βουλή και την αναφορά τους στο Ρωμανό, παρέλασαν με τα πρόσωπά τους και τέτοιες ιδέες.
Μας τις θύμιζαν ενέργειές τους εκτός της Βουλής.

Όσον αφορά τώρα το Νίκο και την ας την ονομάσουμε νίκη του ας ευχηθούμε να μη γίνει πρωτοπόρος ενός ιδιότυπου θεσμού.
Να μας κυβερνούν δηλαδή οι απεργοί πείνας…
Γιατί ακούσαμε — δεν ξέρω κατά πόσον αληθεύει — απεργεί μ΄αυτόν τον τρόπο κι ένας βουλευτής.
Τότε είναι που θα περιμένουμε τα τρις χειρότερα.
Κι αλίμονο στην έρμη την πατρίδα μας.

Σ΄αυτή την περίπτωση η πραγματική συνταγματική Πολιτεία θα μετανιώνει, γιατί υπέκυψε στον πρώτο τέτοιο απεργό.
Και τότε δεν θα έχει υποδουλώσει την πατρίδα μας το Δ.Ν.Τ και η Τρόικα.
Αυτοί μας έχουν δέσει ούτως ή άλλως χειροπόδαρα κι ας πιστεύει η σεβαστή αντιπολίτευση ότι θα κυβερνήσει ανεξάρτητα από αυτούς.
Αλλά εκείνος που της μπήγει το μαχαίρι θα είναι ο από μέσα…

Θα ήταν κάτι τέτοιο όντως μια πικρή διαπίστωση.

Όσο για σένα Νίκο, σου ευχόμαστε να αποδείξεις ότι όντως ήθελες να σπουδάσεις κι όχι ότι απεργούσες μ΄αυτόν τον τρόπο, επειδή σε κατηύθυναν έτσι εξωτερικοί παράγοντες, για να εκβιάσουν.., να παραλύσουν.., και να αναδειχθούν αυτοί.

Θα είμαστε μαζί σου, αγόρι μου.
Και μαζί σου ευχόμαστε να είναι πρώτα ο Θεός.
Ζιώγα Κατερίνα
Εκπαιδευτικός